De schaduwen van Minrathous

Hij wist dat de magister het niet erg zou vinden als hij er een stoel bij pakte, dus dat is precies wat hij deed.

“Dit is een privétafel—” Ze keek naar het gekreukelde uniform, de gehavende laarzen en de ratgrijze hoed die nog steeds druppelde van de regen. “—heer Tempelier.”

“Ik blijf niet lang”, antwoordde hij.

De magister liet haar adem ontsnappen. “Nog een rondje dan maar.” Ze ontbood een in duistere kleding gehulde kaartendeler door één keer met haar robijnen vingers te knippen.

Tarquin duimde door de kaarten die hij kreeg: nieuw, nooit gebruikt en aan de rand voorzien van bladgoud dat glimmende deeltjes achterliet op zijn palmen.

“Vind jij die fonkeling ook zo betoverend?” Munten twinkelden in zijn perifere zicht en scheerden over het rode zijden tafelkleed. “Dat is toch waarvoor je hier bent”, zei de magister met haar vlakke lach, “of niet?”

“Is dat je eerste inzet? Aan een tafel met goudgeverfde kaarten?”

De magister hief een wenkbrauw op. “Het is meer dan jij in een half jaar tegenkomt, tempelier.” Ze legde haar kaarten open op tafel. “Wil je meer? Eens kijken of jouw speelstijl me bevalt.”

Tarquin liet zijn eigen hand zien en duwde daarna een kleine inzet naar het midden van de tafel. “Wat dacht je ervan om de inzet iets te verhogen?”

“Ik weet zeker dat ik niet weet wat dat is”, zei ze. Tarquin zag haar even met een ooghoek knijpen.

“Ik heb een contactpersoon. De vrouw is geniaal, en ze zegt dat daar de boekhouding voor de illegale slavenhandel in zit.” Tarquin leunde achterover in zijn stoel, zich net zo eenvoudig vleiend in het fluwelen pluche als dat een zwendelaar kan lachen. “Inclusief transacties met de Venatori-sekte.”

De magister grinnikte. “De Venatori zijn uitgeroeid.”

“Is dat zo? Het magisterium beschouwt contact met ze nog steeds als verraad. Voor verraad wordt een magister verbannen, worden titels vernietigd...”

De magister tikte met een gelakte vingernagel op haar onderste lip. “Je hebt interessante kaarten gekozen.” Haar stem had de scherpte van een net geslepen scheermes. “Misschien hebben ze je niet goed uitgelegd hoe dit spel wordt gespeeld.”

“Ik denk dat ik precies weet hoe dit spel wordt gespeeld.”

De magister gooide de rest van haar kaarten op tafel. “Hoge kaarten en azen. Je hebt verloren, tempelier.” Ze stond op en leunde over hem heen. “Met dat spel kun je mij niet bedriegen.” De lucht kraakte rond haar gebalde vuisten: het geluid van een magiër die kracht verzamelt. “En je bedreigt me niet in mijn eigen zaak.”

Er was een vonk, en het gesis en gespetter van een spreuk die werd gesmoord. De hand van de magister hing in de lucht, haar magie ongedaan gemaakt.

Tarquin grijnsde. “Weet je zeker dat dit nog steeds jouw zaak is?”

De magister keek voor het eerst in het gezicht van de kaartendeler die ze had ontboden. “Dat... dat kan niet waar zijn...” Ze strompelde achteruit. “De Adder is maar een verhaal.”

Tarquin stopte het dunne grootboek in de zak van zijn jas. “We kunnen het systeem alleen manipuleren als we volgens jouw regels spelen.” Hij leunde achterover in zijn stoel en salueerde de magister met een tik tegen zijn hoed. “De zonsondergang is schitterend in Minrathous. Misschien wil je er nog een meemaken, nu het nog kan.”

“Wie ben jij? Wat wil je? Goud? Macht?”

Tarquin grijnsde. “Wij zijn het Tevinter dat jij bent vergeten. Wat we willen?”

Achter de magister deed de kaartendeler de kap over zijn hoofd. “Alles.”